Z życia szkoły O szkoleHistoriaDokumenty80 - leciePodział godzin

GronoSzkoła z klasąWF z klasąComeniusLinki edukacyjne
Ogłoszenia

Dla uczniów

Dla rodziców

Prace uczniów

Konkursy

Chronimy Dzieci

Osiągnięcia

Galeria

Szkoła na YouTube

Bezpieczny Internet

Promocja zdrowia

Archiwum

Kontakt

 

    

Pedagog szkolny radzi 

SZANOWNI RODZICE!

Pedagog szkolny jest do Waszej dyspozycji! Jako pełnoprawni opiekunowie uczniów uczęszczających do naszej szkoły jesteście partnerami w pracy wychowawczej nauczycieli. Dlatego szkole bardzo zależy na owocnej współpracy z Państwem. Pamiętajcie, że o problemach swoich dzieci należy głośno i otwarcie mówić, gdyż tylko wówczas możliwa jest skuteczna pomoc.

WAŻNE TELEFONY:

116 111 BEZPŁATNY OGÓLNOPOLSKI TELEFON ZAUFANIA DLA DZIECI I MŁODZIEŻY

800 12 00 12 NIEBIESKA LINIA DLA OFIAR PRZEMOCY W RODZINIE

800 12 12 12 TELEFON ZAUFANIA RZECZNIKA PRAW DZIECKA

800 060 800 INFOLINIA GŁÓWNEGO INSPEKTORA SANITARNEGO

800 100 100 TELEFON DLA RODZICÓW I NAUCZYCIELI W SPRAWACH BEZPIECZEŃSTWA DZIECI I MŁODZIEŻY

801 199 990 OGÓLNOPOLSKI TELEFON ZAUFANIA NARKOTYKI – NARKOMANIA

Ciekawe linki:

Kiedy i jak często chwalić dzieci? Jak zachęcić je do nauki?

Podstawowe zasady bezpieczeństwa w sieci

Objawy nadmiernego używania telefonu komórkowego  - fonoholizm

Bliżej siebie - dalej od narkotyków  (poradnik dla rodziców)

Cyberprzemoc. Rodzice nic nie wiedzą ...

Warto poczytać:

 

Dylematy wychowawcze - karać dziecko, czy efektywnie dyscyplinować?

Apel Twojego dziecka według Janusza Korczaka

1. Do przemyślenia

2. Koordynacja wzrokowo - ruchowa

3. Czym jest dysleksja?

4. Zalecenia wychowawcze dla dziecka nadpobudliwego psychoruchowo 

5. Jeszcze o dysleksji

6. Wady wymowy - rodzaje, przyczyny, skutki, zapobieganie

7. Kiedy rodzice wyjeżdżają za granicę

8. Zajęcia pozalekcyjne - pamiętajmy o potrzebach rozwojowych dzieci

1. Do przemyślenia

Pracując z dziećmi obserwujemy ich różne zachowania, zarówno pozytywne jak i negatywne. Często zastanawiamy się z czego one wynikają, co sprawia, że jedne dzieci są otwarte, szczere i życzliwie nastawione do otoczenia, a inne agresywne, krytykujące wszystko i wszystkich. Przyczyn z pewnością jest wiele. Należy jednak pamiętać, że dzieci uczą się przede wszystkim tego, czego doświadczają w życiu codziennym i przyswajają takie wzorce zachowania jakie są im prezentowane w  domu rodzinnym i środowisku.

Kilka poniższych zdań przyczyni się być może do głębszego zastanowienia, przemyślenia i refleksji nad tym co warto pielęgnować, a czego zdecydowanie unikać wychowując swoje dziecko.

  • Jeśli dziecko żyje w atmosferze krytyki, uczy się potępiać.
  • Jeśli dziecko doświadcza wrogości, uczy się walczyć.
  • Jeśli dziecko musi znosić kpiny, uczy się nieśmiałości.
  • Jeśli dziecko jest systematycznie zawstydzane, uczy się poczucia winy.
  • Jeśli dziecko jest akceptowane i chwalone, uczy się doceniać innych.
  • Jeśli dziecko żyje w atmosferze uczciwości, uczy się sprawiedliwości.
  • Jeśli dziecko żyje w poczuciu bezpieczeństwa uczy się ufności.
  • Jeśli dziecko żyje w atmosferze aprobaty, uczy się lubić siebie i innych.
  • Jeśli dziecko żyje w klimacie akceptacji i przyjaźni, uczy się tego, jak znaleźć miłość w świecie.

    do góry

2.Koordynacja wzrokowo - ruchowa

 Kłopoty wynikające z posiadania niskiego poziomu koordynacji wzrokowo-ruchowej nie kończą się wraz z młodszym wiekiem szkolnym. W wyższych klasach uczniowie posiadający zaburzoną koordynację wzrokowo-ruchową natrafiają na duże trudności w nauce np. przyrody, techniki, geografii. Uczniowie tacy mają specyficzne trudności w geometrii. Porównywanie figur, operowanie wszelkimi liniami pomocniczymi (wysokość, przekątne itp.) jest utrudnione. Zaburzenia analizy i syntezy wzrokowej mogą być przyczyną trudności w kształtowaniu się u dziecka pojęcia liczby i odbić niekorzystnie na początkowym stadium arytmetycznego myślenia ( dziecko nie operuje swobodnie zbiorami i nie przyporządkowuje im odpowiednich liczb, źle zapamiętuje i różnicuje cyfry).

Koordynacja wzrokowo-ruchowa jest to umiejętność koordynacji ruchów całego ciała, bądź jego części z ruchami gałek ocznych. W życiu codziennym i w mowie potocznej koordynację wzrokowo-ruchową utożsamiamy ze zręcznością lub sprawnością manualną. Zaburzona koordynacja wzrokowo-ruchowa u dzieci objawia się małą precyzją ruchów i trudnościami w czasie wykonywania prostych zadań. Dzieci te nieprawidłowo trzymają ołówek, niechętnie rysują, nie kończąc swoich prac nie mogą wykazać się zdolnościami rysunkowymi. Ich rysunki charakteryzują się uproszczoną formą i niskim poziomem graficznym. Różnorodne prace techniczne robią wrażenie niedbale wykonanych, ponieważ często są poplamione, podarte, pogniecione, łatwo rozpadają się z powodu wadliwej konstrukcji, dlatego też dzieci niechętnie je wykonują. Często psują i niszczą zabawki lub przedmioty codziennego użytku. Przy próbach pomocy dorosłym w codziennych pracach domowych dzieci „robią szkody” np. często rozbijają naczynia, rozchlapują i rozlewają wodę, pozostawiają po sobie bałagan. Podczas zajęć plastycznych niezręcznie wycinają, szarpią papier, źle koordynują ruchy obu rąk. Nadmierne napięcie mięśniowe powoduje zbyt silny nacisk ołówka lub długopisu, łamanie kredek. Tempo wykonywanych czynności np. rysowania, pisania u takich dzieci jest zbyt wolne. Przy bardzo głęboko zaburzonej koordynacji wzrokowo-ruchowej dziecko nie potrafi nawet narysować kółka lub laseczki. Przy średnim stopniu zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej dziecko kreśląc proste elementy graficzne rysuje je bardzo wolno z dużym wysiłkiem.

 Koordynacja wzrokowo-ruchowa nie jest umiejętnością wrodzoną. Rozwija się i doskonali poprzez systematyczne ćwiczenia. Do ćwiczeń, które wyrównują opóźnienia w zakresie koordynacji wzrokowo-ruchowej należą między innymi: kalkowanie, pociąganie po narysowanej linii, lepienie z plasteliny, wycinanie nożyczkami itp. Motorykę manualną i koordynację wzrokowo-ruchową angażują gry, takie jak: pchełki, koszykówka stołowa, piłkarzyki, bilard itp. Grą wymagającą znacznej precyzji ruchów są bierki. Ćwiczenia, które angażują przede wszystkim funkcje wzrokowe to : układanie z mozaik, puzzle, układanie i budowanie z klocków, układanie obrazków, historyjek obrazkowych itp.

do góry

3. Czym jest dysleksja?

Gdy pytamy pierwszoklasistę, czego uczy się w szkole, najczęściej wymienia jednym tchem: pisania, czytania, liczenia. Te wydawałoby się podstawowe umiejętności nie dla wszystkich są jednakowo proste. Kiedy dziecko (rezolutne i rozgarnięte) mimo wysiłków własnych, nauczycieli i całej rodziny z trudem odczytuje krótkie wyrazy i robi kilka błędów pisząc np. swoje imię czy nazwisko, zaczynamy się martwić. Jeżeli z biegiem czasu, pomimo udzielanej dziecku różnorodnej pomocy w nauce trudności nasilają się, szukamy ich przyczyn. Możemy przypuszczać (co potwierdzić może dalsza wnikliwa obserwacja dziecka w szkole i środowisku rodzinnym oraz badanie psychologiczno- pedagogiczne), że nasze dziecko jest dotknięte dysleksją- przypadłością znaną nam bardzo często jedynie z nazwy.

Trudności w czytaniu i pisaniu mają tak długą historię jak historia posługiwania się pismem w komunikacji międzyludzkiej. Zjawisko to było analizowane przez przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych. Nazywano je różnie: ślepotą słowną, legostenią, czy wreszcie dysleksją.

Dysleksja rozwojowa- to specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu pojawiające się od początku nauki szkolnej u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. W tym syndromie trudności w uczeniu się można wyróżnić kilka postaci:

  • dysleksja- trudności w czytaniu,
  • dysortografia- trudności z opanowaniem poprawnej pisowni (w tym głównie błędy ortograficzne),
  • dysgrafia- potocznie tzw. „brzydkie pismo”.
  • dysleksja nabyta- utrata opanowanej już umiejętności pisania i czytania  przez dzieci lub osoby dorosłe po przebytych uszkodzeniach mózgu.

Co wywołuje dysleksję?

Często przyczyną trudności jest słaby wzrok. Jeśli skoryguje się wadę wzroku, dysleksja znika. Niektórzy specjaliści w swoich badaniach zauważyli, że zaburzenia te występują rodzinnie i wskazują na czynnik genetyczny. Inni są zdania, że przyczyn dysleksji należy szukać w móżdżku, tzn. części mózgu odpowiedzialnej m. in. za koordynację ruchów i przetwarzanie informacji związanych z nabywaniem wiedzy i umiejętności.

Bezpośrednimi przyczynami trudności dyslektyka w nauce pisania i czytania są zaburzenia podstawowych zdolności tworzących fizjologiczne podłoże tych czynności (funkcjonowanie analizatorów: wzroku i słuchu, motoryka, lateralizacja, orientacja w przestrzeni, pamięć wzrokowa, słuchowa i ruchowa).

Trudności w czytaniu i pisaniu ujawniają się dopiero w szkole, podczas gdy już w okresie przedszkolnym  można zauważyć objawy, które cechują dzieci tzw. „ryzyka dysleksji”. Niektóre z objawów to:

·        opóźniony rozwój mowy,

·        opóźniony rozwój ruchowy (trudności w raczkowaniu czy też utrzymywaniu równowagi, mała sprawność i koordynacja ruchów podczas zabaw, czynności samoobsługowych, rysowania, pisania-brzydkie pismo),

·        trudności z wypowiadaniem złożonych wyrazów, wadliwa wymowa,

·        trudności z różnicowaniem głosek podobnie brzmiących, dzieleniem wyrazów na sylaby i głoski,

·        trudności z budowaniem dłuższych wypowiedzi,

·        mylenie prawej i lewej ręki,

·        nasilone trudności w czytaniu w klasie „0” i „1”,

·        wyraźne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni: długo utrzymujące się pismo lustrzane, mylenie liter podobnych pod względem kształtu (p-b-d-g, l-t-ł ), mylenie liter podobnie brzmiących (z-s, d-t ), częste opuszczanie liter, popełnianie licznych błędów ortograficznych pomimo dobrej znajomości zasad pisowni.

Jak pomóc dyslektykowi?

  • Pomoc ze strony rodziców

Niektórzy rodzice dzieci dyslektycznych obwiniają siebie za problemy swoich pociech. Jeżeli tak się czujecie, niech w rozpędzeniu czarnych myśli pomoże wam stwierdzenie, iż wszyscy jesteśmy niedoskonali i różnimy się od siebie. Zacznijcie od uświadomienia sobie, że wasze dziecko potrzebuje podobnego wsparcia jak dziecko z daltonizmem- musi nauczyć się żyć ze swym zaburzeniem, ale też powinno więcej czasu poświęcać na naukę, aby trudności nie pogłębiały się. Dysleksja to nie wymówka i zwolnienie od nauki tego, co sprawia nam problemy.

Chociaż nie ma jeszcze stuprocentowego sposobu na zapobieganie ani na wyleczenie dysleksji, można jednak łagodzić jej następstwa. W jaki sposób? Należy najpierw dokładnie ustalić jakiego rodzaju kłopoty ma dziecko. Będzie można wówczas realistycznie ocenić, jakie są jego ograniczenia i czego można od niego oczekiwać. Należy wymagać od dziecka, żeby robiło tyle, ile potrafi, ale nie więcej. Wyrozumiałość, zachęty, a przede wszystkim odpowiednie metody nauczania mogą osłabić skutki dysleksji i jednocześnie złagodzić napięcie odczuwane przez dziecko.

Bardzo ważny jest stały, systematyczny kontakt ze szkołą, konsultacje z nauczycielami, stosowanie zaleceń do pracy z dzieckiem.

  • Pomaganie samemu sobie

Jeżeli jesteś dyslektykiem, zaplanuj dłuższe czytanie wtedy, gdy jesteś wypoczęty. Specjaliści zaobserwowali, że uczniowie z dysleksją osiągają dobre wyniki, jeśli czytają przez jakieś półtorej godziny. Później ich wydajność spada. Więcej pożytku przynosi codzienne poświęcanie na naukę mniejszej ilości czasu, niż nieregularne zdobywanie się na ogromny wysiłek. To prawda, że opanowanie umiejętności płynnego czytania i poprawnego pisania zajmie więcej czasu. Bądź jednak wytrwały. Jeśli masz możliwość, korzystaj z komputera z edytorem tekstu i programem umożliwiającym sprawdzanie pisowni wprowadzanych słów. Nie przesadzaj jednak z tym, łatwo jest się uzależnić od tego „dobrodzieja”.  Wykorzystuj różnorodne pomoce (osobista „tablica ogłoszeń”, kalendarz terminowy, segregatory, notatniki, kolorowe zakreślacze itp.). W zmaganiach z dysleksją pomogą ci nauczyciele, podpowiedzą jak się uczyć efektywnie, podsuną dodatkowe ćwiczenia.

do góry

4. Zalecenia wychowawcze dla rodziców dziecka nadpobudliwego psychoruchowo:

1.      Unikanie sytuacji powodujących dodatkowe napięcie w dziecku, np. konfliktów w domu, nieporozumień między rodzicami. Dziecko nie powinno być świadkiem takich sytuacji. Niewskazane jest, aby wątpliwości co do metod wychowawczych rodzice uzgadniali przy dziecku. Przeżywają one tego rodzaju sytuacje bardziej niż rówieśnicy, gdyż ich poziom odporności na stres jest na ogół niższy.

2.      Przestrzeganie regularnego trybu życia od najwcześniejszych lat: stałe godziny posiłków, odrabiania lekcji, snu i zabawy. Stały schemat czynności związanych z organizacją życia codziennego przed i po szkole wprowadza ład i porządek, którego dziecko samo nauczyć się ani przestrzegać nie potrafi.

3.      Wypracowanie konsekwentnych i jednolitych dla obojga rodziców form postępowania z dzieckiem. Brak stałych reguł co wolno, a czego nie, co jest właściwe, a co nieodpowiednie, wpływa niekorzystnie na równowagę procesów emocjonalnych (wskazane jest jasne określenie zakresu wymagań i swobód dziecka).

4.      Niewskazane jest zwracanie uwagi na dziecko jedynie wtedy, gdy zachowuje się ono niepoprawnie, gdyż odnosi to skutek przeciwny do oczekiwanego, powodując wzmocnienie negatywnych zachowań.

5.      Wydawanie polecenia w krótkiej formie (jeśli rodzice zbyt długo opisują, co chcą osiągnąć lub wpadają w tak zwane „kazanie”, dziecko tego nie zapamięta i nie wykona.

 Stąd też: 

·        najpierw trzeba sprawdzić, czy dziecko nas słucha (zatrzymać w biegu, przytrzymać za rękę, spojrzeć w oczy, a najlepiej, jeśli dziecko powtórzy to, o co prosimy ;

·        w danym momencie wyznaczamy najwyżej trzy czynności do wykonania, czyli tyle, ile jest w stanie zrealizować dziecko o przeciętnej koncentracji uwagi (nadpobudliwe może mieć kłopoty z wykonaniem  nawet tych trzech, np. pomyli kolejność czynności lub zapomni którąś z nich);

·        jeśli zależy nam na dokładności wykonania poleceń, należy wydawać je pojedynczo, a po zrealizowaniu każdego z nich pochwalić dziecko.

do góry